Salon Bleu

Пътуваш. Пак пътуваш, тихо парфюмирана,
вестибуларно натоварена, със разкопчани
вътрешности, сред които преобладава кофеинът,
и както винаги, на края на перона си застанала
да чакаш, но какво да чакаш?

Защото хората, о богове, защото хората.
Това несресано усещане от погледите им,
подушваш хляба им, салама и отровата,
гладът ти се отказва, но купето е широко,

поне това. Пространство да разсипеш чантата
и мислите обратно на посоката.

Отказваш се, буквално – пътуваш сред отказването
и светлината с цвят на ризлинг услужливо те прескача,
както погледите някога са прескачали прокажения,
както ти сама от десетилетия прескачаш се.

Пътуваш. Сигурно и ще пристигнеш скоро някъде.
Отново само чантата и сянката ти ще са там.
Ще мълчиш до спомена си за небе, разклатено
от нервната ръка, и ще вечеряш хляб, отрова и салам.